sunflower in october

روی زمینِ سفت دراز کشیدم و هر از چند گاهی بیهوده و بی هدف به صفحه ی روشن گوشیم زل میزنم.هیچ.
هیچ خبری ازش نیست؛رفته،رفته.
امروز صبح بیدار شدم و بی معطلی رفتم کنار پنجره و به بیرون-به پیاده روی خالی-خیره شدم؛که شاید بیاد،که شاید بیاد و حداقل به پنجره ام خیره شه،که شاید بیاد و رد شه و بره.نیومد،نیومد ،غریبه.
ناراحت میشی اگه بهت بگم غریبه؟
غریبه ی عزیزم،دیدی که بقیه ی ادما وقتی یکی میره،روزهایی که نبوده رو میشمرن؟من نه.انقد خسته بودم که وقت شمردن نداشتم،حالشو نداشتم،من فقط تونستم ناراحت باشم،همین.
داشتم چی میگفتم،اهان صبح.صبح که بیدار شدم تقریبا ساعت چهار بود،مطمئن نیستم،فقط یادمه هوا هنوز تاریک بود،بعدشم وقتی از کنار پنجره دور شدم هوا روشن شده بود و اون نیومده بود.‌خنده دار نیست؟
بهم میگفت سیگار نکش،سیگار کشیدنت درد داره.برای همین یدونه سیگار برداشتم و لای لب های خشکم نگهش داشتم و رفتم دمِ پنجره،که شاید بیاد رد شه و ببینه،که شاید بیاد به پنجره ام خیره شه و زمزمه کنه نکش.درد داره،که شاید بفهمه و بیاد‌نیومد،نفهمید،ندید.
فندک زردمو روشن کردم و چند ثانیه جلوی سیگارم نگهش داشتم تا وقتی که اتیش گرفت،دودش بلند شد،رفت تو چشمم و اشکمو در اورد.اولین بار بود که بعد نبودش اشکم در اومد،اشکو پاک نکردم،گذاشتم روی گونه ام بمونه که چشم هام خجالت نکشن از بی احساسیه من.
سیگاره اول تموم شد.
من آدمِ بی احساسی نیستم،فقط اشک باید خودش بیاد،پشتشم اشک بعدی بیاد و پشت اونم اشک بعدی تا بشه اسمشو گذاشت گریه،اشک های من خودشون با دنیای بیرونم قهر بودن و نمیومدن!!
تق،صدای فندک،سیگاره دوم روشن شد.
من دوسش داشتم.چون شب ها،صبح ها؛عصر ها و نیمه شب ها زیر درخت های پیاده روی به روی پنجره ام به دیوار تکیه میداد و بهم خیره میشد.زیر بارون،تگرگ،برف و باد.منو نگاه میکرد و لبخند میزد.
صدای برخورد سیگارِ دوم به زمین.
من دوسش داشتم؛چون اون وقتی راه میرفتیم دستشو مینداخت دور گردنم و نمیگفت شاید کسی ببینه،نگران نبود که تاوان دوست داشتن رو پس بده.
سیگار سوم لای انگشتام قرار گرفتن
دستای من زیاد عرق میکنن،عرقِ سرد.دوسش داشتم چون دستمو میگرفت،دستمو محکم میگرفت و شکایت نمیکرد از خیس شدن دستش.
سیگار سوم روشن شد
دوسش داشتم چون متن تمام اهنگایی که دوست داشتمو حفظ بود.
یادمه توی ماشین پدرش میشستیم-توی پارکینگ-و فقط بخاریو روشن میکردیم و اهنگ میزاشتیم و مثل احمق ها با اهنگ داد میزدیم،اجازه نداشتیم ماشینو حرکت بدیم پس فقط همین کارارو-کار های ساده و مضحکِ خنده دار-رو میکردیم،خوش میگذشت.باور کن!
سیگار چهارم
بعضی ادما نباید برن،درد داره رفتنشون؛جوری که نمیدونی کجات درد میگیره،فقط میدونی زندگی کردن اینجوری درد داره.
میدونی چیه؟احساس هیچی میده!الکی امیدواری در حالی که میدونی امیدواری بی نتیجه اس.این حس هیچیه،فکر میکنم هیچی باشه.
سیگار پنجم روشن شد
ریسه رفتم،دود سیگارو قورت دادم و به سوزش قفسه سینه ام خندیدم.من ادم خنده داریم رفیق،بهش گفتم من آدمِ موندن نیستم،میدونی چی شد؟من اونی نبودم که اخرش رفت رفیق.‌اون رفت اون رفت اون رفت.
سیگار شیشم
اون هیچوقت یه شاخه گل بهم نمیداد،هیچوقت یه دسته گل بهم نمیداد.
اون با گلدون های رنگی پایین پنجره ام منتظرم میموند.
بوی سیگار هفتم بلند شد
ببین غریبه ی عزیزم.یه نصیحت دوستانه بهت میکنم
اگه یکیو دوست داشتی
اگه دوست داشت
اگه بهت گفت در بازه و میتونی بری
مزخرف محض گفته،نری یوقت
خب؟
اگه گفت برو.نریا
سیگار هشتم فدا شد.
طوری که اون رفت،مثل رفتن نبود
مثل جوک خنده داری بود که باید بهش خندید
شاید برای همین میخندم!
سیگار نهمم دود شد و رفت هوا
سیگار دهمم فدا شد
سیگار یازدهم و دوازدهم و سیزدهم زیر پام له و لورده شدن
قفسه سینه ام میسوزه،قلبم درد میکنه-نمیدونم از رفتنش یا از دود سنگین سیگار-و بین انگشتام بوی تلخی میده.
آخ رفیق آخ.خیلی درد داره نبودنش
من بودن درد داره الان
من همونیم که همه ولش میکنن میرن
من همونیم که همیشه میمونه
اخرش همیشه منم و دو تا کوه غمو چند تا خاطره ی پر از حسرت
پاکت سیگارو از پنجره بیرون انداختم و خودمو وسط زمینِ اتاقم ولو کردم.به سقف خیره شدم.
من کم بودم؟
شاید من به قدر کافی دوست داشتنی نبودم.
مشکل منم؟
من از خودم بدم میاد.
اخرش همیشه من اونیم که وسط اتاق دراز میکشه،انگشتاش بوی سیگار میده و به این چیزا فکر میکنه.
گذاشتم بره،چون من گفتم برو رفت؟چرا پایین پنجره ام نیست؟مگه نگفت سیگار کشیدنم درد داره؟چرا نیومد که سیگارارو پرت کنه زیر پاش؟
صبر میکنم برای یه صدا.هیچ.
صدای سکوته توی گوشم نمیزاره هیچی بشنوم.هیچ.هیچ.
این سکوته از کجا میاد؟از منه؟
بابا ادما نرید دیگه.مگه نمیبینید درد داره رفتنتون؟
ببینید پاییزو چه زشت میکنید با رفتنتون؟
ببینید اسمون بدون اون چطوری بدون ستاره شده؟
غریبه،من نمیدونستم میره.اگه میدونستم محکم بغلش میکردم
لباشو محکم میبوسیدم
بهش میگفتم چقدر غم چشماش پرستیدنیه.
من نمیدونستم میره غریبه.
لیلیه من رفت غریبه.
من محکم بغلش نکردم.بغلش نکردم.
لباشو هیچوقت نبوسیدم.نبوسیدمش.
نگفتم چشماشو دوست دارم،نگفتم دوسش دارم.نگفتم.
غریبه.خیلی دوست دارم برم زیر پنجره اش و با یدونه گل افتابگردون بشینم منتظرش‌
اما نمیتونم غریبه.نمیتونم.بین من و لیلی بیست و دو کیلومتر غم فاصله اس غریبه.لیلیه من رفته.

بارون که میاد،رنگ درختا تغییر میکنه.انگار خودشونو پیدا میکنن،یه رنگی میگیرن.
نوشته ام رو با این جمله ها شروع میکنم و به بیرون پنجره خیره میشم،به رنگ برگهایی که تازه خودشون رو پیدا کردن خیره میشم.نمیدونم چی بنویسم،نمیدونم این جمله های قشنگ رو چطوری ادامه بدم.
مامانم همیشه میگفت خیلی نوشته هات رنگ غم دارن،یکم رنگی ترشون کن،باور کن نمیتونم!!مامان،نمیتونم.
برگها قشنگن،رنگا قشنگن،دریا و اسمون و خیلی چیزای دیگه هم قشنگن،ولی خب.فقط قشنگن!بعدش چی؟
مامان تو بهم بگو.تو دریای قشنگ جز قشنگی چی میبینی؟مرگ؟منم همینو دیدم.تو برگای قشنگ پاییز چی میبینی؟بعد از قشنگی که سقوط میکنن و زیر پای ادما له میشن!!دو تا علامت تعجب گذاشتم،سومیش توی افکارم گیر کرد و گم شد!
مامان آدما مضخرفن،چرا دنبال یه چیز خوب میگردن همیشه؟
نیست آدمِ عاقل.هیچ چیز قشنگی اینجا نیست.برو یه جا دیگه دنبالش بگرد.
اینجا هر چی دیده میشه درده
اینجا فقط غمه که هس
فقط خستگیه
فقط پایانیه که نمیرسه
تمام زندگی پایانیه که نمیرسه مامان.
و هر روز میگذره اما به اندازه یک سال طول میکشه هر بیست و چهار ساعت.
قرار بود یه نوشته ی قشنگی بشه این.نشد.
بعدش با خودم گفتم بزار حداقل یه چیز خفن و واقعی از غم بنویسم که یه متن عارفانه شه.نشد.
نشد.نشد.نشد‌‌.
میدونی چیه؟میخام گریه کنم.
مامان میخام بلند جیغ بزنم.طوری به دیوار مشت بزنم که یه نیرویی دوبرابرِ ضربه ای که زدم برگرده سمتم و بخوره به تمام تنم،و تک تک اجزای وجودمو بلروزنه.
میخام بمیرم چند سال،یکی بیاد منو بکشه.گناهش پای من.
چن وقتیه پش سرِ هم دارم گند به بار میارم
مامان حتی چن نفرم نگرانم شدن واسه این کارا.باورت میشه؟
ولی یکی از دوستام برگش یه حرفی بهشون زد که خیلی خوشم اومد
گف رانا انقد ریده و خودش جمعش کرده که واقعن خود خدا میدونه.
جملش درد داشت.نداشت؟داش دیگه
مامان ببین هیچی نمیفهمی از حرفام؟ببین هیچی نمیفهمم از حرفام؟
این همه حرف برا زدن هس.هیچکدومشون از دهنم خارج نمیشن
انگشت هام قادر به نوشتنشون نیستن.
اخه تو به من بگو.این همه درد کجا جا میشن؟
تو چی؟تو دردات جا میشن تو کلمات؟
اون همه دردی که موقع رقصیدن با اهنگای شاد تو چشمات هس،اونا رو بعد از مهمونی کجا میبری با خودت؟
اون همه دردِ موقع قهقه زدنو کجا بالا میاری؟
اصلن مهمونی میری که برقصیو قهقه بزنی؟
خستگیت تو اون چهاردیواریای کوفتی جا میشه؟
مامان.میشه؟
مامان تو نمیفهمی منو،جوابمو نده.نوری بزن تو سرت که انگار دردای من تو سره توعن.ببین مامان که نمیفهمی؟
تقصیر من نیس که انقد قوز کردم کمرم شبیه علامت سوال شده،اینا دردن همه مامان.اینا همه دردن روی کمرم.
بچه ها مامانم دنبال مشکل میگرده.بش بگید مشکل منم.
بش بگید ادمی که تو ولش کردیو رفتی چطوری میتونه مشکل نباشه.
ادمی که از کنار تو بودن فقط لرزش دستو تیکِ عصبی نصیبش شدچجوری میتونه مشکل نباشه.
مامان این همه دردو که تو گزاشتی رو کولمو من کجای این دنیا ببرم.
میخام همه بمیرن.اینجا چیکار دارن آدما.؟
خستم
سیگار دردو محو نمیکنه.
خستم
کاش میشد گل جذب خونم بشه و بچسبه به جونم و هرگز تنهام نزاره‌‌‌.
خستم
کلماتم معنا ندارم.
خسته نبودم
خسته ام کردن
خستم.
میگما.چطوری به اینجا رسیدیم.یادم نمیاد چه جوری ولی فقط اینو یادمه که گفتم اینم میگ
دیگه نمیتونم
دیگه نمیتونم ادانش بدم این خطو
دیگه نمیتونم ادامه بدم همه چیو
دیگه نمیتونم بنویسم
توان ندارم
چیزی بیشتر از نمیخام که برسه این چیزی که بش میگن پایان.
نفس کشیدن درد داره
هر حرکتی که بدن بی جونم میکنه
هر تی که قفسه سینم میکشه
همش درد داره
داره میسوزه
هر چی که تو این تن هس داره میسوزه.
مامان تو میدونی از کجا اومد این همه درد؟
این درد دیگه شده من.
ثابت شده
مثه غم
مثه بی عدالتی
مثه رفتن
رفتن رفتن اخ.‌‌‌‌‌‌
پارسال به نوشته از درختِ آرزوهای مدرسمون اویزون بود
نوشته بود روش که
ای کاش تموم راه های رفتن بسته شه
پارسال گفتم چه مسخره
الانو ببین به چه گوه خوردنی افتاد
خب.راس میگه دیگه.
رفت.
رفت.
رفت.
رفت.
رفت.
رفت.
مامان‌.حالا که خنده رفت
ارامش رفت
حق رفت
انصاف رفت
اون رفت
تو کجایی.توچرا نیستی
جدیا.چرا هیچکی نیس
چرا انقد خلوت شد همه چی
خلوت شد همه جا
پس بگو چرا هیچکس نمیشنوه عربده هامو.
به خدات قسم که گلون خون افتادو
کسی نشید
چشمان سرخ شد و
کسی ندید
اسیر شدیم
اسیر شدیم
اسیر شدیم
ولی انصافن
تهش چی میشه
اصلن کجاس این ته
شب شد و
روز شد و
گذشت و
ما که گم شدیم
بقیش چی
خدا جواب این گریه هامونو پس میده؟
خدا کجاس مامان؟
کی میده تاوان این همه غمو؟
این همه دردو؟
دودو؟
نفسای پر از دردو؟
مامان؟.

پیر شدم،به تانی و سخت پیر شدم.
کمرم خم شد از سنگینی بار این همه درد.
خون از گوشام فوران زد از شدت فریاد سکوت.
اجزای بدنم خودشونو به معده ام تقدیم کردن و من سالها چیزی نخوردم.
ریه هام به خس خس افتادن و نفس کشیدن سخت شد.
گلوم به خارش افتاد،با چنگ خاروندمش و به خون افتاد،حرف زدن سخت شد.
چشمام سیاهی رفتن.
کر شدم،فلج شدم،کور شدم.
لب هام به هم دوخته شدن و بدنم به تشنج افتاد.
اشکام به چشمام-خونه-برگشتن،طوری که انگار هرگز نبودن.
زبونم شکست،قلبم به لکنت افتاد‌.
احساساتم چمدونشونو زدن زیر بغلشون و رفتن،یادشون رفت خشم و عصبانیتو با خودشون ببرن.
ضربان سابق قلبم به ملاقات حس اهمیت دادنم رفت.
لبخند زدم و خندیدم و هیچی نشد.
هیچ اتفاقی نیوفتاد،جز زندگی.
فهمیدم که دیر شده،دیر فهمیدم که دیر شده،پس گفتم اینم یه جورشه و گذاشتم خودم بمیره.
و تمام چیزی که از این بیست و دو سال زجه زدن یاد‌ گرفتم هیچ بود،و اینکه بتونم ته هر جملم نقطه بزارم.
همین.